We bezoeken een centrum waar jaarlijks honderden staatkinderen worden opgevangen. Achter een deur klinkt muziek. Over een berg schoenen en sandalen stappen we naar binnen. Rond een potkachel zitten jongens en meisjes op een kleed. Twee muziekleraren knikken uitnodigend. Ze begeleiden de kinderstemmen met instrumenten. De klanken zijn monotoon. Als de kinderen ons zien beginnen ze nog enthousiaster te zingen. Ze zitten dicht op elkaar om warm te blijven. De ouders hebben hun stemmen nooit gehoord, ze zijn gestorven in de oorlog. Op veel gezichten ligt een ernstige blik. ’s Ochtend krijgen ze les en na de middagmaaltijd gaan ze weer de straat op om te verkopen wat ze in het opvangcentrum hebben gemaakt
http://www.breekbaarnieuws.nl/dagboek.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten